دست های لرزانِ پینه بسته ی روحم را ،
ول بدهید !
بگذارید برود به ته غَره !
آخر هنوز
گدازه های آتش می شوند
گاهی !


حالم از این دردناکی دوباره به هم می خورد ! مگر قرار نبود دیگر تکرار نشود احمق ؟!