بسته ایم خودمان را
به توپ و تفنگِ
کِرم ِ سرزنش !
که بد جوری دارد توی
وجودمان ، وول وول نفوذ می خورد !


حتی اَبرویمان هم حوصله ی بالا رفتن ندارد برای اظهار بی تفاوتی !

خستگی ات را
روی شانه های من
ناله کن ،
سفت و سخت
ایستاده ام ، پا بر جا !
رحم نکن !

فرو می روم
توی شال گردنِ ضخیمِ خشن ام ،
که از هر سرمای لطیفی چون تو،
بِه است !

سردمه !
درس مثِ نهادم !
چی می شد اگه ،
دستای آتیشی ام از یاد ها ،
یه ریزه از ای سرما رو
به خود جذب کنن ؟

لَبخَن رو  لبام خشکید
زهرخَن نی !
کی زورش می رسه آیا
دوطرفای کج و معوج ِ معلولِ لبمو
به طرف بالا سوق بده ؟

اینجا زشت است !
و من
نمی دانم
خسته گی مفرط  تنم را
روی کدامین شانه های لرزانی
غیر خویش
ناله کنم !

اگر    داریم    می ترکیم    ایرادی  نیست ،   خب ؟

نهادی ام ،
از همان اول
اشتباه بود !

من
نمی بخشمت ، اگر
جای پایت ، بی جای پایم ، جایی ، بماند !
                                                          
                                                                       "استاد پناهی"

طعم انار گندیده ای را می دهی
که مادرم بار ها گفته است ، انار نمی گندد !




 چه قدر تلخ شده ام !
آنقدر که خودم هم دارم ترش می کنم !

ترس
زشت و تلخ و درد زا
رخ می نمایاند !
چشم های خون آلودت را بردار
و از جلوی چشم ها یم
گورت را گم کن
لعنتی !
چه هستی که اینچنین در من عجین شده ای ؟
و پیوستگی جزئی خیالم را از هم می دری ؟

پ.ن: لا مصب ، ببین مرا !

دست های لرزانِ پینه بسته ی روحم را ،
ول بدهید !
بگذارید برود به ته غَره !
آخر هنوز
گدازه های آتش می شوند
گاهی !


حالم از این دردناکی دوباره به هم می خورد ! مگر قرار نبود دیگر تکرار نشود احمق ؟!

مور مور می شود تمام تنم ،
از گِز گِز های بی مصرفِ مغزم ،
که در پی اشباعی تمام و کمالم
صورت می گیرند !
بابا ما شکرکمان را زدیم ،
نَمَکَکِمان را هم !
می شود یک دقیقه دست از ریختن ، توی وجودمان بردارید ؟!

بهانه ام که می گیرد ،
کسی نیست  ،
جمعش کند !